دل به هواي وصل تو آ ه كشان چو آب شد

شعله ي برق صبحدم در نظرم سراب شد

 

لب بگشاي نازنين تا كه بيابد اين لبم

آب حيات خضر را كه پير از آن شباب شد

 

نور جمال طلعتت دوش چوشد به خانه ام                          

چشم و چراغ آسمان رفت پس نقاب شد

 

 ادامه مطلب...

هنوزم اشك خون مي بارد از چشمان من امشب

بـيا بنگر كه رنگين شد به خون دامان من امشب

 

اجل آمد سراغم تا دهم جان را به دستانش 

بـيا دلبر فراق آمـد، بـيا مهمان من امشب

   

بيــا رحمي كن امشب را، ز مرهم  بر دل  ريشم 

گذار،اي دلبرا ! مستان ز من اين جان من امشب

 

حديث عشق كم تر گو اگر خواهي رسي بر من

رها مي كن حديث خود بخوان قرآن من امشب

 

بيــا مشـكن گـلم را مـرحـبـا گو باغبانش را 

گلم مشكن،دلم مشكن مبر گلدان من امشب

 

شب است و باز تنهايم زتنهايي همي نالم

بيا بر پشت بام من شنو افغان من امشب

 

توگرخواهي بداني درد ايوب ازچه مي باشد

مرو راه غلط جانا كن  اين درمان من امشب

 

 

 اگر رامم شود دلدار من آهسته آهسته

شکوفا می شود دشت ودمن آهسته آهسته

 

تو باید می زدی در را که ازپشتش صدا آید

بزن در تا صدا آید چو من آهسته آهسته

 

به مشرق می توانستم ولی مغرب نصیبم شد

در این سن جوانی ده کفن آهسته آهسته

 

ره دلبر نشستم تا که سیمایش همی بینم

و حتی بشنوم بوی ختن آهسته آهسته

 

گر از کویم روی دیوانه خواهم می شدن لیلا

سرایم می شود بیت الحزن آهسته آهسته

 

که مهجوری ز دلدارم به درد و غم می اندازد

مرا میخانه خواهد شد وطن آهسته آهسته

 

صفا دارد که با ایوب در گلزارها گشتن

بیا شیرین سخن سوی چمن آهسته آهسته

 خانه اي كردم مهيّا اين دل مستانه را                                

بختم آ ن روزي سيه شد ساختم اين خانه را

 

خشت اول را نهادم كج ز ده سال اخير                   

مي كنم آباد امسال اين چنين كاشانه را

 

خاطراتي تلخ و شيرين دارم از ماضي ولي                         

خواهم از خاطر بَرم آن لحظه ي طفلانه را

 

دنده هاي سينه از فقر محبت تنگ بود                               

مي كنم تعمير هم چشم و دل و دندانه را

 ادامه مطلب...

 

برو ای دوست كه ترك مي و ساغر كردم

ساده دل بودم اگر عشق تو باور كردم

 

آنكه ميثاق وفا بست كنار لب آب

من به رسم دل خود عهد به آخر كردم

 

آن همه كوس انا الحق كه زدي زير چنار                         

من سرم را به ره دار تو كافر كردم

 

من به فرداي وصا ل تو سحر مي كردم                              

حيف بر من ، بدن از هجر تو لاغر كردم

 

همه گفتند كه ترك تو پري چهره كنم                             

نپذيرفتم و قلبم به تو ياور كردم

 

هر كه را دوست گزيدم به دلم زد شرري

من شكايت نه ز مردم كه ز داور كردم

 

چون ملك بودم و او آدم و من دربه سجود                     

حيف از آن ذكر و دعايي كه در آخر كردم

 

پدري نيست بپرسد كه چه آمد به سرت                            

با دلي خسته سفر بر در مادر كردم

 

تو نبودي شنوي ناله ي ايوب آن شب                                   

ساغر وكافر وياور همه پادر كردم

يـاروي دل بگـذاردل، يااين سرم بـرداركـن

ورنيك مي خواهي مرا بر خواستن اقراركن

 

يا روي گردان ازمنم بگذر از اين جان وتنم

يـا اخـتـيـار ازكـف بنه ديـدار از بـيمار كن

 

 ادامه مطلب...

 

از نظرم چو می روی هم نرود خيال تو

می روم و نمی رود  به دام دل غزال تو

 

  

مرغ دلم گشوده پر تا برسد به بام دل

رفع عطش كند دلا زآ ن لب چون زلال تو

 

  

هر بصری نمی توان لايق ديدنت شود

گوهر و دُرّ آتشين حل شده در جمال تو

 

  

نقش تو در ضمير دل حك شده گوئی از ازل

تا به ابد كشيده ام به سينه ام مدال تو

 

ايوب ! ياس و ياسمن سنبل و سرو ونارون

جمله به سجده آورد باغ وچمن هلال تو

 

 

 

ای خوشا در شام آخر سفره بی نون داشتن

حـــــالتـــی زیبــاتر از  احـوال مجـنـون داشتن

 

در کــنار شـمـع رخـسـارش شـدن پـروانـه ای

شـمـع جــان راسـوختن ادراک افـزون داشـتن

 

دیـده بـر دلــدار بسـتن شـانه کـردن زلــف یــار

ای خوشا آن لحظه ای اشـعار مـوزون داشـتن

 

 ادامه مطلب...